زمانبندی کارکنان موقت با بهرهوری متغیر

چکیده 

هدف اصلی این پژوهش به کارگیری مهندسی عوامل انسانی در تئوری زمانبندی به منظور بهینهسازی عملکرد نیروی کار است. در این مقاله مسأله زمانبندی نیروی کار موقت با عملکرد متغیر مورد بررسی قرار گرفته شده است. تابع هدف مدل مورد بررسی کمینهسازی هزینههای نیروی کار است و مدل ریاضی ارائه شده بهترین طول زمانی شیفت کاری و تخصیص کارکنان را مشخص میکند. ویژگی منحصر به فرد این پژوهش در نظر گرفتن ابعاد ارگونومی (خستگی کارکنان) در زمانبندی کارکنان است. برای حل مدل ریاضی ارائه شده از الگوریتم ژنتیک استفاده شد. برای بررسی اثربخشی و کارایی مدل و الگوریتم ژنتیک مجموعهای از مسائل حل شد. برای بررسی کارایی 1 الگوریتم ژنتیک راه حلهای بهدستآمده با راه حلهای نرمافزار لینگو مورد مقایسه قرار گرفت. مقایسه نتایج نشان داد که الگوریتم ژنتیک کارایی مطلوبی در یافتن پاسخ رضایتب خش در مدت زمان محاسباتی مناسب دارد. این پژوهش نشان داد که میتوان خستگی کارکنان را در برنامهریزی و زمانبندی کارکنان مدلسازی کرد و به منظور کاهش هزینههای کارکنان و افزایش کارایی تولید، شیفتهای کاری انعطافپذیر در نظر گرفت. پیشنهاد میشود که با استفاده از مدل ارائه شده به منظور بررسی سیاستهای کاهش خستگی کارکنان و افزایش ظرفیت کاری آنان هزینههای این سیاستها (چون آموزش، گردش شغلی، اتوماسیون و...) با میزان بهینگی اقتصادی ناشی از آن در زمانبندی، مقایسه و بهترین برنامهها انتخاب گردد.

متن کامل جهت دانلود